Artık Üçer Beşer Ölüyoruz!

Ne kadar çoğaldı kaybettiklerimiz,
Eskiden sırası gelen ölürdü sanki
Şimdi ölümler sıradan…
Sessizce çekip giderlerdi aramızdan
Böyle gürültülü ağıtlarımız olmazdı…
Dünya bir belaya çattı, şirreti üzerimize sıçradı…
Üçer beşer ölüyoruz artık…
Direksiyonu kilitlenmiş, yokuş aşağı hızlanan otobüsün çığlık atan yolcuları gibiyiz!
Kaza kaçınılmaz…
Evden dışarı çıkamıyor, en sevdiğimize sarılamıyor, hiçbir şeye dokunamıyoruz!
Dokundurmuyoruz da...
Uzaktan selamlaşıyor, kapı penceren el sallıyor, telefonda hasret gideriyoruz!
Bir fanusun içindeyiz sanki…
Her gün, ona yakalanacak mıyım korkusuyla uyanıyor, yarının ne olacağını bilemiyoruz!
Biz kaçıyoruz, o kovalıyor…
Ona yakalananlar tecritte!
Ölümü bekler gibi bekliyor…
Sokağa hep aynı insanlar çıkıyor mecburiyetten; ekmek, aş, iş için kahır taşıyorlar sofralarına!
Çıkamayanların gözü yollar, pencere camlarında…
Etrafımız hala çok kalabalık, sessizce başlar öne eğik yürüyorlar…
Ölmekten değil, ölümün şeklinden korkuyoruz…
Gökyüzüne bakan kim!
Nefes almak mucize…
Etrafta herkes maskeli! Büyük, küçük, yaşlı çocuk ayırımı yok!
Ölüm ensede…
Etrafa tedirgin gözlerle bakışıyor, yaklaşandan uzaklaşıyoruz…
Yine de dolmuşta, pazarda, kafede dip dibeyiz!
Onu bulaştırmaktan utanmıyoruz…
Her gün minarelerden salalar okunuyor!
Kim tabuta girmekten kaçabildi ya da ünlü ünsüz ona yakalanmaktan…
Kaçımız hastaneye gitmekten kurtuldu, bazılarımız acile dahi yetişemedi…
Günde kaç defa ateşimiz ölçüldü, ateşe atılarak…
O bizi iyi tanıyor, biz onu göremiyorsak ta...
Karşı koymak nafile, ağlamak, sızlanmakta…
Acımız büyük aslında;
Her gün bir tanıdığımızı kurban veriyoruz ona!
Öyle bir şey girdi ki hayatımıza!
Her şey sil baştan yaptı ve ipe dizdi hepimizi…
Çember iyice daralıyor, endişeliyiz!
Derin bir rüyada gibiyiz, uyandırılmayı bekliyoruz…
Şimdiki kâbusumuz o namussuz
Corona virüs…
         2021  Zemheri  (Mehmet Ballı)